HENGELO – Ik heb hem nooit gehoord over de toegankelijkheid van openbare gebouwen. Mijn schoonvader die op zijn achtste polio kreeg, die niet groter werd dan 1.50 meter en zijn hele leven rondsjouwde met een bochel op zijn rug, kon moeilijk lopen.
Maar hij deed zijn best. De boerenzoon die boer had moeten worden als opvolger van zijn vader, werd geen boer. Maar hij kon goed leren en werd dokter.
Met de nodige humor sleepte hij zich overal naartoe. De lange gangen in een ziekenhuis kon hij niet belopen. Na een paar passen al was hij moe. Daarom stond er altijd een vouwfiets voor hem klaar. Daar kon hij smakelijk over vertellen. Hoezeer hij de gangen onveilig maakte als hij slingerend op weg ging naar zijn patiënt. Zo maakte hij van zijn handicap een plus.
Vijf rolstoelen
Hoe moet het als je helemaal niet meer kunt lopen of fietsen? Als je benen het niet meer doen? Als je in een rolstoel zit en je wilt naar binnen, bijvoorbeeld in ons fraaie stadhuis? De Gehandicaptenraad Hengelo had dinsdagmorgen, rond de klok van achten, vijf rolstoelen paraat in de hal van het stadhuis. Om ambtenaren uit te nodigen erin plaats te nemen en ermee naar een ruimte elders te gaan. Bij wijze van oefening. Om zelf te ervaren welke hobbels er zijn onderweg.
Koffieautomaat
Het kostte veel moeite om een ambtenaar zover te krijgen in die rolstoel plaats te nemen. Misschien dachten ze dat ze in een equivalent van Bananasplit waren beland. Het meest waarschijnlijke is dat de koffieautomaat lonkte. Niemand had voor de koffie zin in zo’n oefening in bekwaamheid.
Inlevingsvermogen
Ik vond dat ergens wel begrijpelijk. Ik ga zelf ook ’s ochtends het liefst eerst koffie tanken. Maar tegelijk vond ik het zorgwekkend, dat onze ambtenaren hier verstek lieten gaan. Gebrek aan inlevingsvermogen? Chapeau voor Chantal Wijnen van het bestuurssecretariaat die wél in de rolstoel plaatsnam, net als de wethouders een dag eerder.
Onvermoeibaar
De bewondering die ik had voor mijn schoonvader heb ik ook voor voorzitter Daan Broeze en anderen van de Gehandicaptenraad. Hoezeer zij afgelopen jaren onvermoeibaar en op een nette manier aandacht hebben gevraagd voor de toegankelijkheid van openbare gebouwen. Ik benijd beleidsambtenaar Reinald Dik niet, die adviezen schrijft over die toegankelijkheid. Die dus door zijn collega’s in de steek werd gelaten.
Gerard Smink
Bron: TC Tubantia
